اشعار

پیـاله را نفـسِ شـربتِ طـهـور شکست            نـمـاز آیـنـه‌ها را هـبـوط نـور شکـست

سکوت نیمۀ شب را طنین شور شکست            در ازدحام، پَر و بال‌های حور شکست

تمام عـرشِ برین محـو چهرۀ ماه است

لب ملائکه مشغـول اَحـسَنُ الله... است

تبـسمـش همۀ شهر را غزل‌خـوان کرد            کویر خالی از احساس را، گلستان کرد

و آسـمـان خـدا را سـتـاره بـاران کـرد            طراوت رمضان را دَمَش دوچندان کرد

سـتـاره‌ای بـدرخـشـیـد و بی‌نـقـاب آمـد

دُرُسـت نـیــمـۀ ایـن مــاه، آفــتـاب آمـد

به روحِ آیـۀ تطهـیرِ خویش، تن بخشید            به پیکـر غـزل خـویش پیرهـن بخـشید

به حُسن عاطفۀ خویش، ذوالمِنَن بخشید            خدا به حـیدرکـرار خود حـسن بخـشید

بـه آفــتــاب بـگـوئـیــد آمــده قــمــرش

هزار جان گـرامی فـدای گُـل ‌پـسـرش

شراب عـشق به قـربان ساغـرش رفته            هـزار رود به دریـای اطـهـرش رفـتـه

فـرشته وقت تمـاشـاش شـهـپـرش رفته            نـگـاه بـنـده‌ نـوازش بـه مـادرش رفـتـه

دل مـرا بـخـدا بُـرده خـوی مـادری‌اش

چقدر فاطمه‌ وار است ذرّه پـروری‌اش

به نـام نـامی شـاه کـرم، بـه نـامِ حـسن            قـیـام کـرده کـرامـت به احـتـرام حسن

شده‌ست مـرغ کـرم‌خانه جـلد بام حسن            هـزار حـاتـم طـایـی بُـوَد غـلامِ حـسـن

گدا، یتـیم و گرسنه به برکـتـش سیـرند

جـذامـیـان مـدیـنـه به پـاش مـی‌مـیـرند

شـکـسـتـگـیِ پــر و بـال را شـفـا دادن            مِـس وجــودیِّ عُــشّــاق را جــلا دادن

بـه سـائـلان و گـدایـانِ خـود بـهـا دادن            به دست با کرم خود به سگ غذا دادن

تمام این همه یک شمّه از کرامت اوست

نمی ز قطرۀ دریای پُر سخاوت اوست

حــســـن دلاور آلِ نــبــیِ دادار اســت            میان لشکر حـیدر امیر و سردار است

اگر که تیغ کِشد، کار دشمنان زار است            دُرُست مثل پدرجانِ خود جگردار است

یلی که بـوسه زده جـبرئیل دسـتـش را

شترسوار جمل خورده ضرب شصتش را

چِقَدر زحمت بی‌حـد کشید و همت کرد            هـزار بـنـدۀ گــمـراه را هــدایـت کـرد

بـرای دیـن خــداونـد اسـتـقــامـت کـرد            بـنـای مـکـتب اسـلام را مـرمـت کـرد

چه رنج‌های فراوان به پای عشقش دید

سه بار مال خودش را برای دین بخشید

درخت خشک غمم، کوهساری از دردم            شـبـیه فـصل زمسـتـان گرفـته و سردم

عـزا گـرفـتــۀ ایـن روزگـار نــامــردم            بـرای حِـلـم حـسـن آه مـی‌کـشـم هر دَم

کسی که ماهی دریا به پاش گریه نمود

برای غـربت بی‌انـتـهـاش گـریـه نمـود

هنوز چـشم تـرم شـورِ عـشق کـم دارد            چِـقَـدر سـیــنـۀ تـنـگـم هـوای غـم دارد

غـمـی که ریـشۀ دیـریـنـه در دلـم دارد            «امـــامـــزادۀ آبـــادی‌ام حـــرم دارد»

ولـی بــرادر زیـنـب نـه مـرقـدی دارد

نه زائری، نه ضریحی، نه گنبدی دارد

قسم به باد که زنگار را ز شیشه زدود            قسم به آبی دریا، قسم به چشمه و رود

قـسـم به بـال و پـر یـاکـریمِ خـاک‌آلـود            به کـوری هـمـۀ آن حـرامـیـان سـعـود

بـقـیـع، مـرکـز دیـدار شـیـعـه‌هـا گـردد

قسم به فاطمه، "صحنِ حسن" بنا گردد

در مـاه رحـمـت جـلـوۀ تـوحـیـد آمـد            نــومـیـدی از دل رفـتـه و اُمـیـد آمـد

ماهِ فَـلـک نـقـره‌فـشانی کرد از شوق            در نـیـمـۀ مـاه خـدا، خــورشـیـد آمـد

خـورشید بر دستان مـولا دیـدنی بود

از این کرامت شوق زهرا دیدنی بود

این گـلـشن تـوحـیـد چـشـم‌انـداز دارد            چون باغ جنّت جـلـوه‌ای ممـتاز دارد

از عـرشِ اعـلا تا همین باغ بـهـشتی            جـبـریل چون پـروانه‌ای پرواز دارد

کـروبـیـان در آسـمـان، آئـیـنـه بسـتند

یک گل به یاد مجتبی بر سینه بستـند

آمد به دنـیـا و سـپـس یا ربّـنـا گـفـت            با لهـجـۀ شـیـرین خود نام خـدا گفت

او بر خدای خود گواهی داد و دیـدند            او اشـهـدش را زبـتـدا تا انـتهـا گـفت

آری امام است و ز خود اعجاز دارد

بر کـل خـلـقـت افـتـخـار و نـاز دارد

وقتی علی با فـاطـمه در گـفـتگو بود            وقـتی پیـمـبر غـرق در انوار او بود

جـبـریل از سـوی خـداوند جلی گفت            نـام حـسـن زیـبـنـدۀ ایـن مـاه‌رو بـود

آری حسـن او را خـداوند مـبین گفت

باید براین حُسن آفرین، صدآفرین گفت

گفتم حسن، عشق تو در دل شعله‌ور شد            گفتم حسن، حُسن پیـمبر جلـوه‌گر شد

گفتم حسن، دل میل سائل بودنش کرد            گـفـتم حسن، دل تا مدینه رهـسپر شد

تو جلـوه‌ای از رحـمت ربّ رحـیـمی

من سـائـلـم امـا تـو مـولای کـریـمـی

در راه دین امر تو قانـون است مولا            دل بر شما شیدا و مفـتون است مولا

صُلحت زمینه‌ساز عاشورای عشق است            اسلام بر صلح تو مدیـون است مولا

فرمان تو جلوه‌گر از آیات نور است

این صلح، سازش نیست، تدبیر امور است

پیوسته در حُسن عمل تو جلوه کردی            صدبار در جنگ جمل تو جلوه کردی

در کربلا گرچه نبودی، قـاسمت بود            در بانگِ احلی من عسل تو جلوه کردی

گل‌های باغت را که خیراندیش کردی

دو شیر را نائب مناب خویش کردی

بر لـوح هـستی خـط زرینی به عـالَم            احـیـاگـر این مکـتب و دینی به عـالَم

کلک «وفایی» با خـط زر می‌نویسد            تـو افــتـخـار آل یـاسـیـنـی بـه عــالَـم

نیکـو شده با مِـدحـتِ تو حـالم امشب

مُهـری بـزن بر نـامۀ اعـمـالم امشب

با اینکه سحر وقت خوش راز و نیاز است            دستِ منِ بدْ مَست سوی جام دراز است
غم نیست مرا ساقی اگر مست‌نواز است            ( اَلْـمِـنَّـة لِلّه که در مـیـکـده بـاز است)

از عـرش خدا دلبر دلخـواه رسیده‌ست
بَه‌ بَه، حسن بن علی از راه رسیده‌ست

دیــدنــد هـمــه مــاهِ رُخِ مــاه دعــا را            چارُم نـفـر از مجـمع اصحـاب کسا را
دیــدنــد ثـمــر دادنِ طـوبــای خُــدا را            انـداخــتـنِ شـک بـه دل قـبـلـه نـمـا را

یک قـبـلۀ دیگـر به جهـان آمده امشب
آقــای جـوانــانِ جَــنــان آمـده امـشـب

چون ‌تیر که ‌از خالِ هدف ‌بوسه گرفته            از این گُهـرِ ناب، صـدف بوسه گرفته
از خاک کف پاش، شرف بوسه گرفته            از لعـل لبـش، شاه نجـف بـوسه گرفته

این طـفـل که آئـیـنـۀ ر‌ُخـسـار نبی شد
بـوسـیـدن او شـربـت افـطـارِ نـبـی شد

او سِرِّ خَفی، بَرِّ وَفی، حَقِّ حقیق است            در مُلک کرامت مَثَلِ بحر عمیق است
با بندۀ درگاه خود از لطف رفیق است            “العِـزّةُ لله”اش اگـر نـقـش عقـیق است

یعنی‌که‌ بفهمید همین ‌است‌ و همین‌ است
عزّت، همه از آنِ خـداوند مُبـین است

مانند حسن در دوجهان نیست کـریمی            در رحمت مخصوصه جز او نیست رحیمی
چون نعمت حُبّش به خدا نیست نعیمی            در حدّ حسن با فقرا کیست صـمـیمی؟

جز او به کرم کیست که نامی شده باشد؟
هم سُـفـرۀ بـیـمـار جُـزامـی شـده باشد

بخـشـیـد سه دفعـه هـمۀ زنـدگی‌اش را            تـا فـاش کـنـد مــرتـبـۀ بـنـدگـی‌اش را
دارنـدگـی‌اش را و بــرازنـدگـی‌اش را            ای مـاه، بـبـیـن قـدرت تـابندگی‌اش را

برداشته شد تیرگی از طلعتِ خورشید
چون سجده به نور رُخ او کرد درخشید

از وِیس نگو چون که اُویس قرنی نیست            از لعل نگو چون که عقیق یمنی نیست
از حُسن نگو پیش کسی که حسنی نیست            اکنون‌ که ‌مرا فرصتِ ‌شیرین‌سخنی نیست

هرچند که‌ چندی‌ست ‌نگفتم ‌سخن ‌از عمد
امشب همه جا جار زدم یا حسن از عمد

عطر نفس گرم حسن بوی خـدا داشت            با اهل نظر او نظری عُقده گُشا داشت
از سفـرۀ او سائل او خـاطـره‌ها داشت            مثل پـدرش، أُنس دلش با فـقـرا داشت

از شـانـۀ خود مثل عـلـی کـار کـشـیده
طـعـم رطبـش را هـمـۀ شهـر چـشـیده

دیـدند همه مرحـمـتِ دائـم از این مرد            باشد تبـعـیت همه جا لازم از این مرد
تکـریم کـند مـاه بنی‌هـاشـم از این مرد            آنجا که بَرَد ارثِ وفا، قاسم از این مرد

با تیغ خود آتش به سر اهل ستم ریخت
از بانگ أنا بنُ الحسنش دشت بهم ریخت

من کیم حجّـت حق واقـف سرّ و عـلـنم            مـن کـیـم وجـه خــدا آیـنــۀ ذوالـمـنـنـم

من کـیم شـمـع فـروزنـدۀ هـر انـجـمـنم            من کیم چـشـم و چـراغ نـبـی مـؤتـمـنم

من کیم فـاطـمـه را بـاغ گـل یـاسـمـنـم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مـن كـیـم نـخـل امـیـد نـبـوى را ثـمـرم            من كیم بحر كـمـال عـلـوى را گـوهرم

من كیم فـاطـمه را مـیوۀ قـلـبم، پـسـرم            من كیم آنكه ز وصف همگان خوبـترم

من كـیم آنكه نـبـى بـوسه زند بر دهـنم

من كـریم دو جهان یوسف زهرا حسنم

من كیم آنكه سر دوش نبى جاى من است            جلوۀ حُسن خدا در رخ زیباى من است

سرمۀ چشم ملك خاك كف پاى من است            دست تقـدیر خدا دستِ تواناى من است

هست چون شیرخدا بازوى خیبر شكنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

نغمۀ وحی سـرودی به ثـنـا خـوانی من            ماهِ مـاه رمـضان صورت نـورانی من

روزه داران همه در محـفل مهمانی من            جای گل بوسۀ زهراست به پیشانی من

سومین نـور و چهـارم نفر از پـنج تـنم

من کریم دو جهـان یوسف زهرا حسنم

مصطفى عاشق سرو قد و بالاى من است            جاودان دین حق از همت بالاى من است

آفرینش همه جا غرق تجلاى من است            روح این روزۀ سى روزه تولاى من است

حج منم، قـبله منم، حجر منم، كعـبه منم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مـرع شب منـتـظـر زمـزمۀ یا رب من            رمضان تـشـنه ولی تـشـنۀ لعل لب من

آسمان و شب و مه محو نماز شب من            بهترین خلق خـدا مادر و جدّ و اب من

بلکه خـود سیّد خـوبـان زمـین و زمـنم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

من کـیـم آنـکـه ز اسـرار خـدا آگـاهــم            من کیم فـاطـمه اجـلال و محـمد جـاهم

من کیم در بـغـل شـمـس ولایت مـاهـم            من کـیـم زیـنـت آغـوش رسـول اللـهـم

من کـیـم آنکه بـود وحی الـهـی سخـنـم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مظهر حُسن خدا، عزّ و جل كیست؟ منم            معنى حى على خیر العمل كیست؟ منم

دوّمـین آیـنـۀ حُـسـن ازل کـیـست؟ مـنم            فاتح و صف شكن جنگ جمل كیست؟ منم

كرده اعجاز على بازوى دشمـن شكـنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مهر من روز ازل واسطۀ نعمت‌هاست            راه مـن راهـنـمـای هـمـۀ مـلـت‌هـاست

دست من رزق رسان همۀ امـت‌هاست            صلح من زیربـنـای همۀ نهضت‌هاست

کس نشد با خبر از ساخـتن و سوخـتنم

من کریم دو جهان یوسـف زهرا حسنم

من کیم روح ریاحـین گـلـسـتان بهشت            من کیم خـوب ترین لالـۀ بسـتان بهشت

من کیم آنکه بود در نـفـسم جان بهشت            من کیم سید و مـولای جـوانـان بهـشت

من بهشت نـبی و فـاطـمه و بوالحـسـنم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

حـلم من دین خـدا را به خـدا احیا كرد            صبر من فتنه‌گران را همه‌جا رسوا كرد

آه من تیـره شد و بر دل دشمن جا كرد            صلح من مشت معاویۀ دون را وا كرد

حق همین بود كه خود واقف سّر و علنم

من كریم دو جهان یوسف زهرا حـسنم

من كه در دایـرۀ صبـر امـامـت كـردم            من كه در پـاسـخ دشـنـام كرامت كردم

در وطن نیـز غـریـبـانه اقـامـت كـردم            همه دیـدنـد كه با صبـر قـیـامت كـردم

بشنـویـد از لب میـثم كه غـریب وطـنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم            کاید از ره آن نـگـار دلـنـواز دلنـشـیـنم

گفتم ای مه از کدامین آسمان باشی بگفتا            شمس ایوان ولایت عروة الوثـقای دینم

نور چشم مصطفی‌یم نوگل خیرالنـسایم            اولیـن فـرزنـد دلـبـنـد امـیر الـمؤمـنـینم

من ولیعـهـد عـلی و زیب دامـان بـتولم            افـتخـارم بس که سبط رحمة اللعـالمینم

به حسن نام و حسن حُسن و حسن خوی و شمایل            یوسف مصر ملاحت مالک الملک یقینم

من امام مـجـتـبی‌یم؛ زیـنت مـاه خـدایـم            رمز نـون و انّـمـایم؛ متن قـرآن مـبـینم

من همان ماه تمـامم؛ جلـوه مـاه صیامم            شاهد صلح و قیامم؛ وجه رب العالمینم

من پنـاه فـرشـیـانم؛ قـبـله‌گـاه عـرشـیانم            هم که باشد کهکشان را سر به سر زیر نگینم

مقتدای عـالمـیـنم داد رس در نـشعـتـینم            حافظ راه حـسیـنم؛ نـور چـشم مؤمنـینم

بـاغ دین را باغـبانم؛ شمع بزم عاشقانم            ناظـر خـلـقت ز خـلق اولـین و آخـرینم

صبر شد حیران ز صبرم غربتم پیدا ز قبرم            در غم و درد و مصیبت پیشوای صابرینم

داغ جدم اولین داغ جگر سوزی که دیدم            خوشدلم بود از وجود باب و مام نازنینم

مادرم هم رفت از دنیا به سن نو جوانی            کاش بعد از مادرم من روی قنفذ را نبینم

من به چشم خویش دیدم صورت نیلی مادر            از غم روی کبود از سیلی‌اش ماتم نشینم

فرق بابایم ز شمشیر جفا شق القمر شد            شاهد قتل پدر از ظلم و جـور مشرکینم

آقــای کـریــم خــیـر مـقـدم            جـنـات و نـعـیـم خـیر مقدم

دریای کرم به جوشش افتاد            دریـای عـظـیـم خـیر مقـدم

امـــیـــد دل نـــیــازمـنــد و            مسکـین و یـتـیم خـیر مقدم

بخـشـنـده و مـهـربان عـالـم            رحمان و رحـیم خیر مقـدم

ای پاسخ تو به شخص هتاک            پول و زر و سیم خیر مقدم

عیسی به رسول تهنیت گفت            موسـای کـلـیـم خـیـر مـقدم

نـور تـو چـراغ انجـمن شد
جان و دل فاطمه حسن شد

آنـقـدر بـلـنـد شـد مـقــامـت            کردی به حسـین هم امامت

بر دوش نبی نشستنت خود            حاکی است ز اوج احترامت

خیر تو رسیـد بر همه کس            حاتم خجل است از مرامت

از لـقـمه نـان تو همه سـیر            بیـمـار جـذامـی و غـلامـت

الحـق که مـعـز مـؤمـنـیـنی            از عرش خدا دهد سـلامت

میلاد تو بهـتـرین خـبر شد
بـا آمـدنـت عـلـی پــدر شـد

شعر است و چرا مثل نگویم            گـویم ز مـه و زحـل نگویم

شیرین شده کام من ز مدحت            زشت است که از عسل نگویم

نقد است طلا به مشت سائل            هرگز دگـر از بـدل نگـویم

ای شیر عـلی یل جگـردار            حاشا که من از جمل نگویم

حق نیست که من ز سرگذشت            آن ناقه که گشت شل نگویم

از ناقه سوار چون که می‌دید            بـالای سـرش اجـل نـگـویم

فارغ ز سخن عمل چه زیباست
این حادثه جمل چه زیباست

از فـاطـمـه تـو تـبـار داری            ایـنـقــدر که اعـتـبـار داری

ما را سر سفره‌ات نـشاندی            مـانـنـد عــلـی وقــار داری

امـوال تو بـذل شد تمـامـش            این سابقـه را سه بار داری

دیگر چه بگـویم چه نویسم            از بس که تو افـتخار داری

نان و نمکت چه برکتی کرد            حـالا چـقـدر تـو یـار داری

هر چـنـد اگـر حـرم نداری            در سـیـنـه مـا مــزار داری

بیـچـاره و مفـلـس و گدائیم
مـا عـبـد امـام مـجـتـبـائـیـم

مقصود عشق حس شعوری خدایی است            احـســاس اولـیـن قــدم آشـنـایـی است

عـشـقی که ابـتـدای ازل ابتدای اوست            عشقی که مرز نقـطه بی‌انتهـایی است

عاشق ز خویش هیچ ندارد به غیر عشق            دعـوی چـشـم آیـنـه بـی‌ادعـایی اسـت

ننگ است پیش غیر اگر دست سائلی            در پیش عشق رتبه شاهی گدایی است

پـروردگـار نـعـمت خود را تـمام کرد            بر عاشقی که فطرت او مجتبایی است

گشتیم هرچه در پی این جلوه صبح و شام
تصویرعشق روی حسن گشت والسلام

تو آمدی و بـارش رحـمت شروع شد            سرسبز شد جهان و طراوت شروع شد

بستیم سوی چشم تو قـد قـامت صلات            عاشـق شدن به نیت قـربت شروع شد

ای مهربان‌ترین تو رسیدی بعد از این            بـین گـدا و شـاه رفـاقـت شــروع شـد

در سایـه‌سار قـامـتت ای پادشاه حُسن            افـسـانـۀ هـمـای سـعـادت شـروع شـد

هر کس رسید در زد و در زد که بعد از این            جود و کرم به شیوه عادت شروع شد

تا که تویی کـریم گـدایی سـعـادتی‌ست
شغـلی به غیر سائلی تو شریف نیست

افطار شد چه خوب خداوند سفره چید            خـرمای سـفـره رمـضـان عـلی رسید

کوتاه شد اگر چه؛ ولی عرض تهنیت            هفت آسمان به قامت تو جامه‌ای برید

هرکس که دید روی تو را گفت چشم توست            شیرین‌ترین رطب که نگاه بشر چشید

باز است دستهای تو از بس برای خلق            هرگز کسی به پیش تو مشت تو را ندید

حی علی الکریم وعلی العشق سر دهیم            وقـت نـمـاز سـائـلی عـاشـقـان رسـیـد

در حلـقـه‌های زلف تو عـالم اسیر شد
هرکس اسیر عشق حسن شد امیر شد

بگـذار تا که بـاغ شـما را چـمـن شوم            یعنی که با غـبار رهت هم وطن شوم

یک عـمر مزد نوکـری‌ام را نخواسـتم            بـگـذار با لـبـاس غـلامـی کـفـن شـوم

من غرق در توأم اثری نیست از خودم            یک لحظه هم مباد کمی خویشتن شوم

شکر خـدا کـمـال نعـم شد نـصیب من            تا نـوکـر حـسـیـن گـدای حـسـن شـوم

دستم به روی سـیـنه زدم تا بـقـیع بال
خـواهـم زیـارتت بـکـنـم بـا پـر خـیال

آقـا سـلام بـر تـو و آن تـربت غـریـب            آقـا سـلام بر تو و آن قـسـمت غـریب

ای کاش شمع می‌شدم آقا که لحـظه‌ای            روشن شود ز شعله‌ام آن ظلمت غریب

تنـهـا به پـشت پـنـجـره‌هـای بـقـیـع تو            باگریه آه می‌کـشم از حـسرت غـریب

غربت زلحظه لحظه عمر تو جاری است            کوه از کمر شکسته از این قسمت غریب

از لحظه‌ای که موی سرت را سپید کرد            در کوچه مانده بودی و آن غیرت غریب

بر درد ما غـیر فـرج راه چاره نیست
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

عرش تا فرش دو عالم همه سرسبز شده            بر لب پیر و جوان زمزمه سرسبز شده

دامن مـادرمـان فـاطـمه سـرسـبـز شده            شاد باشید كه غم از همه جا پر زده است

پـسـر ارشـد زهـرا و عـلـی آمده است

نـیـمـۀ مـاه خـدا، مـاه نــزول بــركـات            بشر از تیره‌گی بخت خودش یافت نجات

آمـده ماه جـبـیـنی كه بُوَد نـور صفـات            در زمین یابه زمان از خبرش هست سخن

حُسن كامل به وجـود آمده با نام حـسن

شادمان است دل حـیدر و زهرا و نبی            بیقراراست جهـان از روی شاه عربی

"چه مبارك سحری بود و چه فرخنده شبی"            آن شبی كه بركـات حسنی گل می‌كرد

مـالـك الْـمُـلْـك ز آفـاق تـنــزّل می‌كـرد

به زمین پای نهـاده است امیـر مطـلـق            یاحسن جان شده حك برروی هرچه بیرق

جبرئیل آمده تا بانگ زند: "جاء الحق"            چشم ابلیس صفت ها شده از نورت كور

قل هوالله بخوان چشم بد از رویت دور

زمزمه می‌كند از عشق شما جان و تنم            "همه دم فكر من این است و همه شب سخنم"

"من مسـلمان شـدۀ دسـت امـام حـسنم"            دل كه بی تاب تودلبر نشود كه دل نیست

"هركه دیوانۀ عشق تو نشدعاقل نیست"

تو كه با هر نفـس خـستـۀ ما هم نفـسی            موقـع بی‌كـسی شیـعـه تو فـریـاد رسی

دست خالی نرود از در این خانه كسی            دست خالی به سوی "بیت كرم" آمده‌ام

بی‌پـر وبال، ولـی با كـرمت پـر زده‌ام

عاشق حیدرم و نوكرم و زهرا دوست            مِهر آل تو مرا گشته عجین با رگ و پوست

" به جهان خرّم از آنم كه جهان خرّم از اوست"            كوكب دُرّ جهان، بی تو جهان ویران است

در كرم خانۀ تو هردو جهان مهمان است

هركجا ذكر حسن هست برایم وطن است            وطن من حرم حضرت شیرین سخن است

"یعنی آنجا كه در آن خانه محبوب من است"            خانۀ دوست دل ماست كه بر نام شماست

در كرم خانۀ حق، سفرۀ اطعام شماست

زینت عرش خدا روی زمین جای تو نیست            سر نا قابل ما خاك كف پـای تو نیست

ظرف آلودۀ ما در خور صهبای تو نیست            وارث هـیبت حـیـدر، پـسر شـیـر خـدا

نظری كن ز كرامت به منِ بی‌سر وپا

غیر آل علی کس بر دل ما سلطان نیست            عاشقی كار دل مصلحت اندیشان نیست

عاشقی اول راه است، در آن پایان نیست            ای به قربان تو و حُسن و مرام تو حسن

كل اجـداد من هـسـتـند غـلام تو حـسن

گـوشه‌هـایی از مناجات سحـر دارد لبم            موقع بـوسـه به خـاک پا هـنر دارد لبم
جای حرمان و عطش، قند و شکر دارد لبم            از حـوالی سـبـو و می گـذر دارد لـبـم

مستم و دیگر ندارد هیچ کس کاری به من
جای یا رب یارب و العفو، گفتم یا حسن

گر خـریـدارم نبـاشد یار، کاسب نیستم            نـوکـرم، اما پی جـیـره مـواجـب نیستم
پشت در دنبال یک جای مناسب نیستم            من به آن جنّت که بی مولاست، راغب نیستم

مهر آقایم حسن را تا که من صاحب شدم
نــوکـر آل عـلـی بـن ابـیـطـالـب شــدم

می‌شود هر بنده‌ای حاجت روا پیش کریم            در به در اصلاً ندارد فکر جا پیش کریم
آشـتـی دادنـد ما را با خـدا پـیـش کریم            آبرو داریم پیـش مـرتـضا، پیـش کریم

بنده درمـانده را تحـویل می‌گیرد حسن
دست ما را بهتر از فامیل می‌گیرد حسن

دوست دارم باده را وقت اذان صبحدم            با گداها کیف دارد شب نشینی دور هم
سفـره دارم آمـده شکـر خـدای ذوالنـعـم            دست من اصلاً نرفته مثل اربابم به کم

آمده آنکس که جودش فرق دارد با همه
آمده آنکس که می‌مـیـرد برای فـاطـمه

قدو بالایش علی، دست عطایش فاطمه            دلگشای او علی، مشکل گشایش فاطمه
زور بازویش علی، حجب و حیایش فاطمه            خنده‌های او علی و گـریه‌هایش فاطمه

کوثر و زمزم که با لعل حسن حل می‌شود
در مقـامـاتـش امـام دوم، اول می‌شـود

هم نگاهی می‌کنی و غوره را می می‌کنی            هم ز نسلت سمت وسوی قبله را ری می‌کنی
هم بحول‌الله گویان عرش راطی می‌کنی            هم میان فتنه می‌جنگی شتر پی می‌کنی

کورباشد آن زنی که فتنه چینی می‌کند
چون خدیجه هست و اُمُّ المومنینی می‌کند

خواب و رویایم شده نقش شبستان حسن            در بقیعش دم گرفتن با حسین جان حسن
خشت اول گر بیفتد دست خواهان حسن            تا ثـریا می‌رود یک روز ایـوان حسن

نیـمـه ماه خـدا زهـرا دعـایم را نوشت
اربعـین پـای پیـاده کـربـلایم را نوشت

شیرین تر از شکّر که بر لب می‌نشیند            بر روی لب یا رب و یا رب می‌نشیند
الــحــمــدلله بـر لـبــان دائــم الــذکــر            اسـمـاء حُـسنـایـش مـرتب می‌نـشـیـند

تـوحـیـد را بـایـد بـیـامـوزد به خوبی            هر دانش آموزی به مکـتب می‌نشیند
باب‌الحسن باب الی الله است بی‌شک            طالـب بـرای درک مـطـلب می‌نشیند
تنها به شـوق فـتـح بابی سالـک شهر            پشت در این خـانه هر شب می‌نشیند
عبدم همان عبدی که با دستی به سینه            در نـزد مـولایـش مـؤدب می‌نـشـیـند
اِنّـی اُحِـبُّـک‌هـای من از دل بـر آمـد            پس خوب بر جان مخاطب می‌نـشیند
وقـت تــوسـل نــام آقــایــم بـه جــای            اوراد و اذکـار مـجــرب مـی‌نـشـیـنـد

پس می‌نویسم « یا الهی» را «حسن جان«
اِنّـی تَـوَسَـلـتُ بِـکُـم مـولا حسن جان

قـال الـنـبـی الـمـؤتـمـن اهـلا و سهلا            قـال امـام الـمـمـتـحـن اهـلا و سـهـلا
گرم خـوش آمد گـویی‌ات هـستـند آقـا            فـرمـود زهـرا سـومـاً اهـلا و سـهـلا
جـمـع  کـسا با تو یـقـیـناً جـمع‌تـر شد            ای چـارمـیـن پـنـج تن اهـلا و سهـلا
عین الرسولی و به عشق تو بلند است            آوایـی از سـوی قـرن اهـلا و سـهـلا
کعـبه نـشـسـته در سر راهـت بخواند            دوم عـلـی بـت شـکـن اهـلا و سـهـلا
زهـرا بـپـوشـانـد تو را و دم بـگـیرد            با دکـمـه‌هـای پـیـرهـن اهـلا و سهـلا
هم حـیدر و هم فـاطمه هم مصطفایی            جـمع همه در یک بـدن اهـلا و سهلا
شـیـریـنی عـمـر بـتـول و مـرتضایی            ای خـسرو شیـرین دهن اهلا و سهلا
آوازه‌ات پـیـچـیـده در جـان طـبـیعـت            سر می‌دهـد مـرغ چـمن اهلا و سهلا
از محـضـرت دارم تـمـنـایی ولـیـکن            پیش از شروع هر سخن اهلا و سهلا
من رعـیـتی هـسـتم که اربـابم رسیده             ای حضرت ارباب من اهلا و سهلا
از عـالـم زر عـاشـق روی تو هسـتم            ای حضرت عشق کهـن اهلا و سهلا
روزی مـی‌آیـی دیـدن قـربـانـی خـود            پس می‌نـویـسم بر کـفـن اهلا و سهلا
لب‌های من از ذکـر تو سیـری ندارد            یا نور عـیـنی یا حـسن اهـلا و سـهـلا

اهلا و سهـلا یابن زهـرا یابن حـیـدر
اهلا و سهلا مجـتـبی یا سبـط الاکـبر

ریسه‌بندان کن، عـلیِ مرتضی بابا شده            نـیــمــۀ مـاهِ خـدا شـیـرخـدا بـابـا شــده
می‌رسد امشب رطب از دستهای جبرئیل            روزه‌دارن! حـیـدرِ آل کـسـا، بـابـا شده

حُسنِ مطلق رونمایی شد؛ حسن لبخند زد            چون أمیرالمـؤمـنـینِ شیــعه‌ها بابا شده
گفت امشب قـلعۀ خـیبر به تیغِ ذوالفقار            باخـبر هـستی که شاهِ لافـتی بابا شده؟!
سفرۂ افطار با ذکر«حسن جان» پهن شد            جانِ عالم؛ حضرت مشکل گشا بابا شده
در فضیلت نیست امشب کمتر از شبهای قدر            چون به یُمنِ مجـتـبی بابایِ ما بابا شده

هست ذکر «یاعلیُ و یاعظیمِ » اهل بیت
سائلان خواندند او را «یاکریم اهل بیت»

کوثر امشب صاحب دردانۀ أطهر شده            حـضرت أم أبیـهـا حـضرتِ مـادر شده
عرشیان و خاکیان و سائلان و عاصیان            در کنار دست‌های کوچکش محشر شده
چشم و ابرویش به حیدر رفته و دل می‌برَد            قلبِ زهـرا بیـقـرارِ دومـین حــیدر شده
شد نبی غـرق سـرور و شادمـانی پـدر            باعـث آرامـشِ روز و شبِ دخـتر شده
قوم و خویشیِ پیمبر باعلی شد بیـشـتر            حالِ اصحابِ سقیفه بیشتر مضطر شده
جاهلی هم سـنگ آورده برای امـتـحان            دید اما وقت رفتن صاحبِ گـوهـر شده
هست آقـایـم کـریـم إبن کـریـم و تا ابـد            از تمام دست و دل بازانِ عالم سر شده

دیـد دسـتِ خـالی‌ام را داد عـیـدیِ مـرا

از میانِ جمعـیت؛ زهـرا صدایم زد بیا

آمـدم! نوکـر شـدم از بـرکـت نامِ حسن            دام را انداخـت؛ دل افـتاد در دام حسن
ابر و باد و ماه و خورشیدش تماشایی‌تر است            فــرق دارد آســمـانِ آبـیِ بــام حــســن
با جزامی هیچکس دمخور نشد جز مجتبی            همنشینی با ضعیفان هست پیغـام حسن
مرد شامی را به جای ناسزا لبخند گفت            عاشقم! دیوانه‌ام کرده ست اسلام حسن
نام او کام مرا طعم عسل داده ست و کاش            لحظه‌ای شیرین شود از نام من کام حسن
در خـیـالاتم صدایش را تـصور می‌کنم            نـسـخۀ آرامـشـم شـد لـحـن آرام حـسـن
میشود صحن و سرایش بازسازی با ظهور            می‌شوم در آسـتـانش جزء خـدام حـسن

شک نکن یکروز میگیرم برات کربلا
از کـنار پنـجـره فـولادِ باب المجـتـبی!

رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این           مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این

گرچه باشد سپـر آتـش دوزخ، صـومم           لیک با این همه دارم سپری بهتر از این

شب قدر رمضان، گرچه بسی پُر قدر است           دارد این مه، شب قدر و سحری بهتر از این

مـولد لـؤلـؤ پـاک مَـرَجَ البَحـرَین است           نیست در رشتۀ خلقت گهری بهتر از این

مـادرش فاطـمه و باب گرامـیش عـلی           چه کسی داشته اُمّ و پدری بهتر از این

رست پیغـمبـر از آن تهـمت ابتر بودن           نیست بر شاخۀ طوبی ثمری بهتر از این

اسوۀ خلـق زمین، فخـر جوانان بهشت           مـادر دهـر نـزاید پـسـری بهتر از این

گفت خالق فَتبارک به خود از خلقت او           کِـلـک ایجـاد ندارد اثـری بهـتر از این

بگذر آهسته‌تر ای ماه حسن، ای رمضان!           عمر ما را نبود چون گذری بهتر از این

اثر صلح حـسن نـهـضت عاشـورا بود           اُمـتی را نـبـود راهـبـری بهـتر از این

زنده گشته‌ست به این صلح موقت اسلام           نیست در حُسن سیاست هنری بهتر از این

لطـف کن اذن زیـارت که خـدا می‌داند           بهـر عـشاق نباشد سفـری بهـتر از این

گرچه مشمول عنایات تو بوده‌ست حسان           یا حسن! کن به محبان نظری بهتر از این

از سمت مـدیـنه خـبـر آورد نـسـیمی            تا مـژده دهد آمـده مـولـود عـظـیـمی

آن‌قـدر فـرشـته به زمین آمده انـگـار            در کل سـمـاوات نمانـده‌ست مـقـیمی

گل‌های بهشتی‌ست به دستان ملائک            در شهر از این واقعه پیچیده شمیمی

از طایفۀ نور خودش، نورٌ عَلی نور            با نور رسیده‌ست کـریمی به کریمی

او آمده تا دل بـبـرد با دو سه لبـخـند            در بین زمین باب کند لحـن صمیمی

او آمـده دسـتی بکـشد از سر لطفـش            تا از سـرمان پـاک کـند گرد یتـیـمی

به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا            که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا

به بوستان رسالت گلی شکفت امشب            که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی

مـه ضـیـافت الله و چـشـم مـیـهـمـانان            زآفـتـاب رخ مـیـزبـان گـرفـت صـفـا

یُسَبّحون له الحمد روی خویش امشب            گـشود حـضرت سبحـان ربی الاعـلی

قـسم به قدر که برتر ز شـام قـدر بود            شــب ولادت او از بـــرای  اهــل ولا

به شکر مـقـدم او عـاشـقان حق دارند            صلوة و صوم و مناجات و شور و حال دعا

از آن مه رمضان شد مه هـدی للناس            که جلوه کرد در آن آفـتـاب برج هـدا

ازآن به فضل و شرف اول است ماه صیام            کـه پـا نـهـاد در آن پـیـشـوای دوم مـا

مهی که گشته کتاب خدا در آن نـازل            گشود سـیـنه به شوق جـمال آن مـولا

فرشته خـنـده بـزن فـاطـمه شده مـادر            ملک به وجد در آن مرتضی شده بابا

خدا به فـاطـمه و مـرتضی حسن داده            حسن که آیـنۀ مصطفی است سر تا پا

حسن که روح دو گیتی به مهر او زنده            حسن که جان دو عـالـم شود ورا بفدا

حسن وجود و حسن خلقت و حسن طینت            حسن خصال و حسن سیرت و حسن سیما

به خورد سالی از سر غیب گفت سخن            به شیرخواری در مهد ناز خوانده دعا

نسیـم مـشک برای فـرشتگـان می‌برد            دمی‌که موی ورا شانه می‌زدی زهرا

پدر چو حیدر و مادر چو فـاطمه باید            که این چنین پـسر آید به عـرصه دنیا

پسـر کـدام پـسـر؟ بر تـمـام خلـق پدر            پــدر کــدام پـــدر؟ بــاب آدم و حـــوّا

علی به چهره او خنده می‌زند همه دم            رسول بر لب او بوسه می‌نهد همه جا

به اهل درد و دوا، چو غبار بی‌درداست            اگر ز خـاک بقـیعـش طلب کـنند شـفا

چراغ روشن دل هاست قبر خاموشش            اگر چه در دل ظلمت نهان بود شب‌ها

مگو در حرمش بسته، کو بود شب و روز            به عالمی ز همین باب بسته عقده گشا

مگو که نیست به گـرد مـزار او زائر            که انـبـیا هـمه در بر گرفـتـه‌اند آن را

اگـر اجـازه بــوسـیــدن درش گـیـرنـد            ستارگان همه ریـزند بر زمین ز سما

به عرش، حسن فروزنده‌اش سراج منیر            به فرش، روی درخشنده‌اش چراغ هدی

ز صبر اوست اگر جُند حق شده پیروز            ز صلح اوست اگر ملک دین گرفته صفا

به صبـر، گـلـبن اسـلام را دهد رونق            به صلـح، کـفـر مـعـاویه را کند افـشا

بحق حق که اگر آن ثبات و صبر نبود            نبود نـهـضـت خـونین روز عـاشـورا

اگر به دیـده تـحـقـیـق بـنـگـری بـیـنی            که صلح اوست بنای قـیام کرب و بلا

اگر به صلح دهد حکم، جنگ، عصیان است            وگربه جنگ کند حکم، آشتی است خطا

نبرد و صلـح بود تحت اخـتـیار کسی            که در قیام و قعود است بر همه مولا

کسی که تیغ به کف بر گرفت در صفین            به قلب کفر زد و خصم را فکـند ز پا

کسی که در صف جنگ جمل به بازویش            صدای احسن، برخـاست از لب اعـدا

کسی که ارث شجاعت ز مرتضی دارد            کسی که خوی شهامت گرفته از زهرا

کسی که هست سراپای مظهر توحـید            کسی که بوده ز پـا تا سر آیت تـقـوی

چگونه پیش سـتم بارگان شود تـسلـیم            چگونه قامت خود را کند به خصم دو تا

چگونه جنت و دوزخ کنار یکـدیگر؟            چگونه روشنی و کفر جمع در یک جا؟

چگونه هـمدم نمـرود گردد ابـراهـیم؟            چگونه روی به فرعون آورد موسی؟

نداشت چاره به جز صلح و صبر با دشمن            که بود بـین هـمه دوسـتان خـود تنـهـا

قـیـام کـرد ز آغــاز لـیـک از یــاران            همـاره دیـد جـفـا لحـظـه‌ای نـدیـد وفـا

سکوت چون نکند رهبری که در خانه            شریک زندگـیـش قـاتـلش بود ز جـفـا

هر آنکه گریه برای حسن کند امروز            به گـریه وارد محـشر نـمی‌شود فـردا

زبس که تیر به جسمش زدند دوخته شد            تنش به تخـتـۀ تـابـوت، آن امـام هـدی

الا ز خیل نـبـیـین تو را همیشه درود            الا ز فـوج امـامـان تو را هـماره ثـنـا

الا عـدوی تو را دائـم از خـدا نفـرین            الا محب تو را روز و شب ز خلق، دعا

الا به روی تو دیدار جان، به هر شب و روز            الا به کوی تو پرواز دل، به صبح و مسا

به صلح و صبر تو و نهضت حسین قسم            به اشک چـشم تو و خـون سید الشهدا

به آن بدن که ز تو، شد به تیر، گلباران            به آن سری که لب تشنه شد جدا ز قفا

به آن دو طشت که شد طشت خون ز دیدنشان            دل مــقـدس زهــرا و ســیــدالـشـهــدا

به عزم و همت رزمندگان حق سوگند            به صدق و نیت و اخلاص عاشقان خدا

اگر نـشـاط بـبـارد و گـر، بـلا خـیـزد            نمی‌شـوم جـدا هـرگـز از طـریق شما

میـان جـان و تن ما جـدائی افـتـد اگر            هزار مـرتـبـه به، کز شـما شـوم جـدا

به غیر مدح شما نیست بر لب (میثم)            بگـو برند ز کـامش زبـان به دار بـلا

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

کـسـای یـمـانـی سـه تـن داشـتـه و            تـنـی دیـگـر از پـنـج تن آفـریـدنـد

به گلزار زهرا شکفت حُسن یوسف            و بـر قـامـتـش پـیـرهـن آفــریـدنـد
صـلـه می‌دهـد فـاطـمـه بـر گـداها            که او را گلی چون حسن آفـریـدند

دگر هیچ حرفی ز ما و ز من نیست
حسن هست و دیگر بجز او سخن نیست

حقیر، آنکه مجنون نام حسن نیست            چه بدبخت، آنکه غلام حسن نیست
کسی از درش دسـت خـالی نرفـته            که “نه” گفتن اصلا مرام حسن نیست
سر سـفـره ما نـان و آبی که داریم            یقـیـنا بجـز فیض عام حسن نیست
به صلحـش بـپا کرد جنگی جهانی            قـیـامی شـبـیه قـیـام حـسـن نیـست
به ظاهر مزارش به خاک بقیع است            به باطن جز این دل مقام حسن نیست

بـود قـبـر او قـلب عـشـاق کـویـش
سپاه ملـک هست مـشـتـاق کـویش

در خـانـه‌اش خضر و آدم نشـسـته            کلیم همچو عیسی بن مریم نشسته
عجب غیر عادی مدینه شلوغ است            بـبـین سـائـلان را پی هم نـشـسـته
جواب از درش کرده امشب، خودش هم            مـیـان گـداهـاش، حــاتـم نـشـسـتـه
کرمـخـانه بـاز و کـرم هم فـراوان            کریم جـهـان، صدر عـالم نشـسـته
که امشب فـقـط تا سحـرگه ببخـشد            به شـاه و گـدایـان با هـم نـشـسـتـه

به جودت نظر کن، مبین ظرف ما را
تو سـرریـز کـن کـاسه‌های گدا را

شـکـوه نـبی مـوج زد با ظهـورت            و می‌داد عزّت به هرجا حضورت
هـمیـشه به مادر تو وابـسـته بودی            به قـربـان آن حـس پـاک غرورت
تـو لـبـخـنـد بر نـاسـزایش زدی و            عیان شد بر آن مرد خُلق صبورت
و گـفـتـی: غـریـبی؟ بـیا مـنـزل ما            بـیــا تـا نـمــائــیـم رفــع کــدورت
ز بس که مـحـبت به او کـردی آقا            دلش پُر شد از لطف و باران نورت

تو با دشمنت که چـنـین مـهـربانی
مـبـادا از این خـانـه مـا را بـرانی

خـداونـد را منظـری تو حسن جان            یم جـود را گوهـری تو حسن جان
رسول خدا را چو زهراست کوثر            بر او نازنین کوثری تو حسن جان
بـه کـوری چـشـم حـسـودان ابـتـر            فقـط نسل پیغـمبـری تو حسن جان
به میدان جـنگ جـمـل، دید دشمن            همان حیدر خـیبری تو حسن جان
عـلـمـدار صـفـیـن لــرزیـد وقـتـی            زدی بر دل لشکری تو حسن جان

به پشت تو تکـبـیر سـر داد حـیدر
تو در رزمی اسـتاد عباس و اکبر

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای روی تو جلوه ای از وجه کردگار            خویت مثال روی تو زیبا خوش آمدی

نامت حسن، ز سوی خدا گشته انتخاب            ای آفـتاب حُـسن هـویدا، خوش آمدی
تو آمـدی که زینت دوش نـبـی شـوی            مجنون تو جهان و تو لیلا، خوش آمدی
هرچه کـریم بوده به دنـیا ز یاد رفت            با تو کرم رسیده به معنا، خوش آمدی
ای مجـتـبای شیـعه و ای دومـین امام            دلهای شیعه کرده تو شیدا، خوش آمدی
ما دل به مهر و عشق تو دادیم تا ابـد            یا مجتباست ذکر دل ما، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

زادهٔ طـوبـی و بـهـشت برین            نـور خـدا در ظـلـمـات زمین

عـلت غـائیِ هـمه مـمـکـنـات            عـمـر ابـد داده به آب حـیـات

پاک‌ترین گـوهـر نـسـل بـشر            از همه خـوبان جهان خوبتـر

جـدّ تـو پـیـغـمـبـر نـوع بـشر            جن و ملک بر قدمش سوده سر

آیــنــهٔ پــاک کـه نـــور خــدا            تـابـد از این آیـنـه بر مـاسـوا

باب تو سر سـلـسلۀ اولـیاست            چشم پر از نور خدا مرتضاست

مـادر تـو دخـت پـیـمـبـر بـود            آیـه‌ای از سـورۀ کـوثــر بـود

پــرده‌نـشـیـن حــرم کـبــریــا            فاطـمه آن زُهـرهٔ زهـرای ما

عاشق کل، حضرت سلطان عشق            خـون خدا شاه شهـیدان عشق

با تو ز یک گوهر و یک مادر است            ظلّ خدایی تواَش بر سر است

آیـــنــهٔ ذات مـــحــمــد نــمــا            حُـسن خـدایی، حسن مجـتـبی

نام حسن، روی حسن، خو حسن            نـور خــدا چـارمـی پـنـج تـن

آیهٔ تـطـهـیـر به شأن شماست            حکم شما امر اولی‌الامر ماست

سینهٔ سـیـنای شما طور وحی            نور شما شاخه‌ای از نور وحی

در رمضان ماه نشاط و سرور            ماه دعـا، ماه خـدا، مـاه نـور

نورفشان شد ز دو سو آسمان            در دو افق تافت دو خورشید جان

وحـی خــدا از افـــق ایــزدی            نـور حـسـن از افـق احـمـدی

مُشک و گلابی به هم آمیختند            در قــدح اهـل ولا ریـخــتـنـد

این رمضان از تو شرف یافته            نـور تو بـر جـبـهـهٔ او تـافـته

نـیـمـۀ مـاه رمـضـان عــزیـز            گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز

نور خدا تافت در آن روی ماه            خاصه از آن چشم به دشت سیاه

سرخی گل عکس گل روی توست            ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست

روز که خورشید درخشان صبح            سر زند از چاک گریبان صبح

ای رخ تو در رمضان بدر ما            هر سر موی تو شب قـدر ما

بعد علی شاخص عترت تویی            وارث مـیـراث نـبـوت تـویی

مصلحـت مـلت اسـلام و دین            کرد تو را گوشهٔ عزلت نشین

مـلـت اسـلام کـه پـایـنـده بـاد            مشـعـل تـوحـید که تابـنده باد

هر دو رهـیـن خـدمـات توأند            شـکــر گـذارنـدۀ ذات تــوأنـد

تا ابـد ای خـسـرو والا مـقـام            بر تـو و بر دین محـمـد سلام

کلک «ریاضی» که گهر ریز شد            زان نظـر مرحـمـت‌آمـیز شد

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

در اهل خانه مهر و صفا جاودانه بود            در چهره‌هایشان زِ خدا صد نشانه بود

فرموده مصطفی که ز دنیا گسـسـته‌اند
مانـندِ دو کـبـوتـر عـاشـق نـشـسـتـه‌اند

این خانه نیست عرش خدای مُعَظَّم است            این قـبلـه‌گاه جـملۀ اهل دو عـالـم است
این کـعـبـۀ نـگـاه هـمـه نـسل آدم است            فیض خدا به اهل حـریمش دمادم است
هر چه بگویم از مقام رفیعش بسی کم است            این خانه بر تمامی اسرار محـرم است

این جا خدا به نور رخش جلـوه‌گر بوَد
آتـشـفـشان عـشـق خـدا شـعـلـه‌ور بـوَد

در خـانه‌ای که سَمت خـدا را دلیل شد            خـصمش همیشه تا به قـیامت ذلیل شد
این خـانه آرزوی کـلـیـم و خـلـیـل شـد            هفت آسمان به خاک سرایش دخیل شد
گـویـا دوبـاره جــلـوۀ رب جـلـیـل شـد            این گونه که به مژده کنون جبرئیل شد

بر اهـل خـانـه مـژدۀ لـطـفی دگـر شده
زهرا شدهَ ست مـادر و حـیدر پدر شده

روح الامین رسـید و نبی را خبر بداد            یا مصطـفی خـدا به تو لطفی دگر بداد
بنگـر چگـونه شـاخۀ طـوبی ثـمر بداد            پـروردگـار تو چه گـلـی تـازه‌تـر بـداد
بر فـاطـمه سـتاره و مهـر و قـمر بداد            مژده به مرتـضی که خدایش پسر بداد

او را ابا الحسن بخوان و بدینسان خطاب کن
رو سـوی بـیت فـاطـمه و بوتراب کن

آن یـوسفت بـبـین و گـل پیـرهن ببوس            گـل را میان بـاغ و مـیان چـمن ببوس
زیبا شکـوفه و گلِ دشت و دَمَن ببوس            رخسار مادر و پدر ای مُمتَحَـن ببوس
پیـش نـگـاه یـاس، گـل یـاسـمن بـبوس            ذکر خـدا بـگـو و جـمـال حسن ببـوس

بـاران گـل ز ابر تـمـاشـا رسـیده است
مژده بده که یوسف زهرا رسیده است

آن حُسن مطلقی که همه لطف و رحمت است            مجموعه صفات شریفش کرامت است
بر او کَرَم سجیَّت و احسان چو عادت است            پاک و مطهر است و تمام طهارت است
یوسف به حُسن چهرۀ او در زیارت است            حاتم ز اوج جود و عطایش به حیرت است

پهن است اگر چه سفرۀ احسان اهل بیت
باشـد حـسن کـریـم کـریـمـان اهل بیت

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

خود ماهی و اگر روز به بیرون بروی            تا ببینند تو را، مرد و زن افطار کنند

تازه از نور فراوان تو، در مکه که هیچ            روزه‌داران عـراق و یمـن افطار کنند

گوش کردم که می‌آیی خبرت مستم کرد            چه کسی گفته فقـط با دهن افطار کنند

تا شما پـشت در بیت یتـیـمـان هـسـتی            اهل خـانه هـمه با در زدن افطار کنند

علی و فاطمه هم روزۀ خود را دیگر            با رطب‌های لبـان حـسن افـطار کـنند

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

او کیست که دل‌های همه آیـنه‌داران            پروانه صفت پر زده امشب سر بامش

تـردیـد نــدارم که اگـر نـاز فـروشـد            تا آن سرِ دنـیـا بـرود شهـرت نامش
جبریل دعا کرد و پی او همه گـفتند            دنیا شود ای کاش همه عمر به کامش
این نـور خـدا بـود که دیـدند ملائک            در سجدۀ صبح و سحر و مغرب و شامش

او صاف‌ترین آینۀ پاک سرشت است
آقـاست و آقای جـوانان بهـشت است

پیچید نسیمش سرِ هر کوچه و بازار            گوئید به یوسف که شده لحظۀ دیدار
در هودجی از نور رسید از حرم عرش            دلدارترین یوسف و محبوب‌ترین یار
شـفافـیت یـاس هـویـداست به رویش            گلهای جنان در بر او خوارتر از خار
حاتم شده از یک اثـر نیـمه نگـاهش            هرکس که به کوی کرمش داشت سر و کار
کو خـضر که هر آیـنه با میل بنوشد            از شربت آن لعـل‌ترین لعل گهر بار
ای حور و ملک پر مفشانید به دورش            تا که نشـود بـاز گـل فـاطـمه بـیـدار

امشب همه افطار کنید از لب مستش
از او که برات شب قدر است به دستش

دیـدنـد مـیـان فـلـکـش کـوکـب ما را            واکـرده شکـوفایی این گُل لب ما را
یک عمر زمین سوخت و هر ثانیه خورشید            تا درک کـند ارج و مـقـام تب ما را
در نیـمۀ مـاه رمـضان بـسته ملائک            از سوز دعای سحرش مذهب ما را
در سفـرۀ افـطار دو چشمان کریمش            گـسترده خدا رزقِ حـلالِ شبِ ما را
تا فاش شود قدر و جلالش به معـاند            بـایـد بنـویـسد ز طلا مـطـلـب ما را

هرکس که به حقانیتش شک کند امشب
باید به خود و ماهیتش شک کند امشب

از بسکه کرم روی کرم می‌کند امشب            خـالی دل ما را ز الـم می‌کند امشب
تابـیده مسیحی که ز اعجاز نگـاهش            دل را ارم بـاغ ارم می‌کـنـد امـشـب
گـویـا دل افـلاک نـشـین هـمه عـالـم            قامت به مقامات تو خم می‌کند امشب
گویند که بین من و تو راه درازی است            این فاصله را عشق تو کم می‌کند امشب
بیت الحسن قلـب مرا خوب نگه کن            هر بازدمم بهـر تو دم می‌کند امشب
کـنج دل ما را خـرابـات بـقـیع است            گلدستۀ عـشق تو حرم می‌کند امشب

ویــرانـه نـشـیـن دل ویــرانـۀ یــارم
زنـجـیـر بـیـاریـد کـه دیـوانـۀ یــارم

وحی است که در کـالـبد روح دمیده            یا داغ که بر سـیـنۀ مـجـروح دمـیده
تبدیل به یک موج خروشـندۀ غم شد            اشـکی که به دریـای دلِ نـوح دمیده
سوزانده غمش حنجر سوزندۀ ما را            آهی که به جنّ و ملک و روح دمیده
تا ریـشه کـند بر افـقِ زخـم زبـان‌ها            زخـم است که بر آیـۀ ممـدوح دمیده
این پاره‌ای از یک جگر غرقه به خون است            یا راز که بر روضـۀ مفـتـوح دمیده
این بارش تیر است به یک پیکر مظلوم            یا ناله که بر غـربت مشروح دمـیده

از غـربت او آیـنه‌ها اشک فـشانـدند
او بود معزّی که مذلش همه خواندند